Faust

“Maldita sía la felicidá, maldita sía la ciencia, la oración y la fe. Maldita sías tu, paciencia. A mi, Satán, a mi”. Faust dulda del sentíu de la esistencia y de la ciencia. El vieyu doctor apurre la so alma al diañu pa llograr la mocedá y colla, la riqueza, la gloria y el poder. Nel so camín escontra l'abilsu seduz y malva a una rapaza y mata al so hermanu.

La ópera de Gounod fálanos de la perda xeneral de valores, del murniu final de les relaciones amoroses viciaes nel so orixe y de la riqueza acomuñada al poder, nesti casu un poder escuro y malinu, y tresmítenos la idea de que'l mundu y les relaciones humanes tán totalmente conrotos.

Faust, de Charres Gounod, que'l so llibretu ta basáu na obra homónima de Johann Wolfgang von Goethe, esfruta d'un ésitu popular que sigue hasta los nuesos díes y contien páxines musicales d'una inspiración al altor de la obra lliteraria orixinal.