Pinoxxio

Ananda Dansa.

¿Cuál ye n'esencia l'argumentu de Pinocchio? Del nuesu Pinoxxio. Esti Pinocchio con esos dos x, que la so esplicación dáse más embaxo. Bien senciellu: Pinoxxio ye una hestoria de soledá y tamién una hestoria de autodescubrimientu. Y de descubrimientu del otru. Gepetto ta solu. Y pa solliviar la so soledá crea un moñecu que represente a esi fíu que nunca tuvo. Y asina naz Pinoxxio. Pero Pinoxxio cuando naz ye yá un rapazu, anque escarez de la esperiencia de la vida que fora adquiriendo col pasu de los años. Pá Gepetto intenta impone-y normes, pero Pinoxxio –esti Pinoxxio neñu/neña, naciellu/adolescente- nun les entiende y nun les acepta. Déxase emponer por impulsos, por aquello que-y gusta o-y presta. Ente que-y aburre tou aquello que significa estudiu o aprendizaxe. Nin Pinoxxio ye como Gepetto quixera que fora, nin Gepetto ye'l compañeru de xuegos qu'a Pinoxxio gustaría-y que fuera. D'equí, la incomprensión. Y de la incomprensión, l'alloñamientu- Gepetto siéntese derrotáu, ta de nuevu solu. Pero cuando la vida de Gepetto cuerre peligru, produzse'l milagru: Pinoxxio arriesga la suya por salvalu. Per vegada primera, Pinoxxio fixo daqué por daquién que nun ye él mesmu. Y tamién per vegada primera Gepetto va acabar aceptando que Pinoxxio nun ye, nin va ser, como'l quixera que fora, sinón como'l mesmu Pinoxxio va dir construyéndose a partir de la so esperiencia. Y a partir d'esi momentu los dos empiecen a entendese. Y a amar.